Konferencja BLISKO w Radziejowicach oczami uczestniczki

Od momentu ogłoszenia pierwszego naboru czułam, że jest to wyzwanie, z którym chcę się zmierzyć. Wniosek i założenia programu nie są jednak najłatwiejsze. Miałam wrażenie, że nie do końca jestem gotowa oddać społeczności lokalnej część odpowiedzialności za realizację przedsięwzięć kulturalnych. Komisja konkursowa dwukrotnie odrzuciła mój wniosek. Planując działania w swoich projektach ciągle zapominałam o tym, co w tym programie najważniejsze – oddolności i włączenie mieszkańców. Porażki skłoniły mnie do dogłębnej analizy regulaminu, ale też rozmów z bibliotekarzami z poprzednich edycji. Dzięki wsparciu koleżanki z biblioteki w Bojszowach, zrozumiałam, gdzie popełniłam błąd. Po ogłoszeniu trzeciego naboru, byłam gotowa, by zawalczyć jeszcze raz. Obiecałam sobie, że wycisnę ten projekt jak cytrynę i zbuduję pozycję kęckiej biblioteki na nowo.

Moja radość z wyników była ogromna. Cieszyłam się z sukcesu nie tylko swojej placówki, ale także dwóch biblioteki z powiatu oświęcimskiego – z Chełmka i Brzeszcz. Wiedziałam, że realizacja zadań będzie dla nas łatwiejsza, bo będziemy mogły wzajemne się wspierać. BLISKO kładzie również nacisk na sieciowanie, wymianę doświadczeń i współpracę. Szkolenie otwierające w czerwcu 2023r. utwierdziło mnie w przekonaniu, że rozpoczyna się jedna z największych przygód w moim zawodowym życiu.

Półtora roku później, w jesiennej scenerii przekraczam próg Pałacu w Radziejowicach po raz drugi. Czuję ekscytację oraz satysfakcję, że pomimo wielu trudów, dobiegam do mety. I choć jeszcze tego nie wiem, pod koniec trzeciego dnia szkoleniowego sama nałożę sobie medal na szyję. Ale po kolei...

W sali szkoleniowej  jest gwarno. Pachnie kawą. Znużenie po podróży szybko mija. Cieszymy się ze spotkania kolegów i koleżanek z różnych stron Polski. Osoby, które przez ostatni rok obserwowaliśmy w social mediach stają się rzeczywiste. Nasi tutorzy i koordynatorzy z ramienia NCK-u uśmiechają się do nas ciepło i choć tłumaczą nam jeszcze zawiłości raportu końcowego, nie odczuwam stresu. Przepełnia mnie spokój, bo właśnie zdałam sobie sprawę, że raport będzie pogłębioną refleksją nad pracą, którą z takim zaangażowaniem wykonałam z moim zespołem.

Drugi dzień szkolenia wita nas piękną jesienną aurą. Napełniam kieszenie kasztanami. Pisząc te słowa ściskam jeden w dłoniach.

Szybki podział na grupy i już pracujemy metodą world cafe. Zastanawiamy się nad kilkoma kwestiami: biblioteka jako trzecie miejsce, rozwijanie czytelnictwa, włączenie mieszkańców, rozumienie potrzeb społecznych i budowanie partnerstwa. Plansze zapełniają się naszymi pomysłami. Notuję skrzętnie wiele inspiracji na przyszłość. Środowisko bibliotekarskie nieustannie mnie zadziwia swoją kreatywnością. Najpiękniejsze są jednak słowa uznania, które wyrażamy pod adresem swoich koleżanek. Nie ma w tym zazdrości ani rywalizacji. Czerpiemy z tego źródła pełnymi garściami. Czas płynie niepostrzeżenie.

Po kolejnej kawie rozmawiamy o porażkach. Ten trudny temat zostaję jednak odczarowany przez Karolinę – tutorkę z bibliotecznym doświadczeniem. Od razu czuję z nią nić porozumienia. Analizujemy kryzysowe sytuację w naszych projektach. Pozwalamy im ujrzeć światło dzienne, a nawet oklejamy  nimi okna sali szkoleniowej. Nie wstydzimy się porażek, bo dzięki nim jesteśmy autentyczni w tym projekcie. Pozwalamy sobie uwolnić emocje i poczuć się lekko. Z tą lekkością myśli przechodzimy do kolejnego zadania – Festiwalu Biblio_sukcesów. I dzieje się prawdziwa magia, bo jeśli ktokolwiek miał jeszcze wątpliwości, że BLISKO działa cuda, przekonuje się, że tak właśnie jest. Napełniamy nasze balony dobrą energią, odrzucamy  worki pełne niepowodzeń i celebrujemy sukces. W świętowaniu jesteśmy autentyczni. Śpiewamy, odpalamy fajerwerki i rzucamy sobie kwiaty do stóp. Wszyscy na to zasłużyliśmy i teraz chcemy opowiedzieć o naszych sukcesach. Każdy z nas tworzy  strategię rzeczniczą, którą zrealizuje w swoim środowisku lokalnym. Nie ma naszej zgody na to, aby BLISKO się skończyło. Dzielimy się pomysłami, jak zagwarantujemy sobie finansowanie choć części działań w kolejnym roku. Rozmowy toczą się długo. Zastaje nas noc.

Rankiem trzeciego dnia myślimy już o powrocie. Pora się żegnać.  Nasz wspólny czas dobiega końca. Nie będzie to jednak smutne rozstanie. Tutorzy po raz kolejny nas zaskakują. Na podłodze sali  szkoleniowej lądują piękne kartki, które za chwilę zapełnimy ciepłym słowem. Każdy z nas wróci do domu z kompletem wpisów od koleżanek i kolegów z trzeciego naboru.  Patrzę na te kartkę i wiem, że  będzie wyjątkową pamiątką. Wkładam ją między kartki notatnika z logotypami Programu NPRCz 2.0. Zapisywałam w nim wszystkie ważne dla mnie informacje, żeby mieć je zawsze BLISKO.

W drodze do domu myślę jeszcze o tym, jak zakończyć działania z przytupem i podziękować moim partnerom. Zdaję sobie sprawę z tego, BLISKO otwarło przed kęcką biblioteką drzwi do zmian. Najważniejsza z nich właśnie się rozpoczyna. Za rok zaproszę mieszkańców Gminy Kęty do wyremontowanej i rozbudowanej biblioteki, która w pełni będzie mogła stać się ich trzecim miejscem. Kończę ten program z dumą i satysfakcją.  Wkładam sobie na szyję medal. Gratulacje dla wszystkich bibliotek z trzeciego naboru! Dziękuję, że byliśmy razem (w) BLISKO.

Agata Szyszka-Mądro

Gmina Biblioteka Publiczna im. Ambrożego Grabowskiego w Kętach